തുള്ളികൾ

അതിലോലമൊരു കുഞ്ഞു താമരയിലയിൽ
വീണുരുളുന്ന ജലബിന്ദു പോലെ,
ചിതറിത്തെറിച്ചു നാമകലേയ്ക്കു പോയിടാം
ഇനിയൊന്നു ചേരാതെ വീണ്ടും.

ഇരുതുള്ളിയായ് വന്നു വീണതിൻ മധ്യത്തിൽ
ചില്ലൊളിതീർത്തൊന്നു ചേരാം.
രണ്ടായിരുന്നെന്നതോരാതെ തങ്ങളിൽ
ദേഹവും ദേഹിയും ചേർക്കാം.

മിഴിചിമ്മി നിൽക്കുന്നു സപ്തവർണ്ണങ്ങളും
ചിരിയും കരച്ചിലും നമ്മിൽ!
നീയില്ലിനിമേലില്ലഞാൻ, എന്റെയോ
 നിന്റെയോ മുഖമില്ല തെല്ലും.

ആരാണു ചേർന്ന,താരോടൊന്നു മോരാതെ
കേവലാനന്ദമായ്ത്തീരാം.
ഒരുകുഞ്ഞു കാറ്റിന്റെ കൈത്തല്ലലേറ്റു നാം
മണ്ണിന്റെ മാറിൽ പതിക്കാം..

ഒഴുകിയേ പോകുന്നു ജന്മങ്ങൾ പൂക്കളായ്
കാലപ്രവാഹത്തിലൂടെ.

എങ്കിലും പൊഴിയാതെ ക്ഷണികമീ ജീവിത 

നടനം നടിക്കാതെ വയ്യ.